En dat.... dat was het dan.
Door: Anne-Margreet Sas
Blijf op de hoogte en volg Anne-Margreet
23 Mei 2010 | Hong Kong, Hong Kong
Lieve allemaal,
Na een gigantische heftige week, waarin ik weinig geslapen heb, de knobbel op mijn hand 2x vergroot heb, maar waar ik vooral een heel belangrijk hoofdstuk van mijn leven in heb afgesloten. Ik heb mijn eindexamens geschreven. Ik weet nog zo goed dat ik als brugwuppie binnen kwam lopen op Beekvliet, en nu heb ik al die papiertjes geschreven in Hong Kong. Op 6 juli is de uitslag, ik ben dan echter in Israel, maar kijk maar uit naar de wapperende Hong Kong vlag met mijn schooltas (wat dat dan ook mag wezen aangezien ik er hier niet echt een gebruik).
En toen, was het donderdag. Je legt je pen neer, kijkt naar de klok en ziet dat je nog 5 minuten hebt. Ik kan het gevoel moeilijk om schrijven, maar ineens draait je focus. Ineens kun je niet meer wegvluchten in het idee dat je moet leren, het gevoel raakt je als een of andere wervelwind. De laatste week was moeilijk om me te concentreren, en heb ik vaak steun gezocht bij mijn vrienden waar we dan samen zaten en praatten over herinneringen. Maar opeens op donderdag wist ik niet meer wat ik moest doen. We hebben het uiteraard gevierd dat we geslaagd zijn, met mijn vrienden, glowsticks en een glaasje wijn, maar toch … voelde ik me verdrietig. Dat gevoel wordt versterkt met ieder T-shirt dat je opvouwt, iedere foto die je van de muur trekt. Ieder papiertje waar jij uren werk in hebt gestoken, ineens in de recycle bin ligt. Was dit het dan? Is het spel van 2 jaren NU al gespeeld? Heb ik 2 jaar in Hong Kong gewoond, en heb ik dit alles wel echt meegemaakt?
Als ik op vrijdagochtend wakker word voel ik me leeg. Ik kijk naar de muur die kaal is, mijn bed die in een andere positie staat en mijn gordijnen die weg zijn. Ik realizeer me dat ik me nog niet klaar voel voor dit afscheid, dat ik nooit klaar zal zijn voor dit afscheid, maar dat er geen weg meer uit is. De klok tikt verder, kostbare minuten die ik samen met mijn vrienden kan doorbrengen. Ik ga die dag naar Sham Shui Po, een district in Hong Kong waar ik nog nooit geweest was. Het is de place to be voor mensen die into computers zijn, en alles is electronica gefocused. Ik heb hier samen rondgelopen met Darya en heb ik een nieuwe camera aangeschaft. Zo zullen momenten nooit meer vergeten worden.
’s Avonds hadden we een BOB – beer on the beach – waar we onze notes hebben verbrand in een groot vuur. Gezellige muziek en iedereen was vrolijk. Ineens al die zorgen van IB, school en al dat soort dingen leken ineens heel erg ver weg. Ineens waren we allemaal samen, en was dit waar we altijd voor geleefd hebben. Dit is zoals ik me LPC zal herinneren.
Wakker worden de volgende dag is nog gekker dan de dag ervoor, en de hele dag is volgepland met activiteiten. We hadden een tutor meeting, en een Quan Cai reflection. Hier werd geshowd wat leerlingen het afgelopen jaar gedaan hebben in hun QC’s, zo was er een circus optreden, tot een muziek optreden (Graduation Song – Vitamin C). De tijd tikt door, de uurtjes worden korter.
’s Avonds was er de video reflection, waar iedere second year in beeld kwam die wat moois zei. De traantjes vloeide, en … ik denk dat het wel duidelijk is hoe moeilijk het is om hier weg te gaan. Hoe lastig ik het vind om mijn gevoelens nu op papier te zetten, en hoe het is om vaarwel te zeggen tegen de mensen die ik voor altijd in mijn hart gesloten heb. We hadden ook een first year show, waar de eerste jaars de tweede jaars nadeden. Zelf werd ik geimiteerd door Bas en Briana, die mij in verschillende situaties grappig portetreden. Ook traden de docenten op met de diski dans waar ik eerder naar verwezen heb, wat hilarisch was. ’s Avonds was er aftergrad.
En nu, weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik hou niet van afscheid nemen, ik ben er niet goed in. Ik wil hier voor altijd blijven, dat de tijd stopt, en dat alles voor eeuwig zal duren.
LPC is een fantastische plaats, die me in zoveel verschillende opzichten veranderd heeft. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt, avonturen mee gemaakt die ik me nooit voor mogelijk had kunnen houden.
En nu, is het klaar, gedaan. En tikt de tijd door. Dit was mijn laatste blog hier.50000 pageviews, ontelbaar verhalen. Ik in Azie.
Wil je me blijven volgen, ben je benieuwd wat ik ga uitspoken hierna. Waar ik nog meer terecht ga komen? www.annemargreetsas.wordpress.com
En op deze manier wil ik mijn ouders en broer bedanken. Die altijd in mij geloofd hebben en die er altijd waren. In goede en slechte tijden. De rest van mijn familie en Pauline die me kaartjes stuurden, en die met hun gedachten altijd bij me waren. Mijn vrienden die me onverwaardelijk gesupport hebben, en me steunden in mijn keuze om weg te gaan. UWC Nederland omdat ze mij de mogelijkheid gaven om hier heen te kunnen, en de sponsers die die mogelijkheid ook realiseerden. En ik wil jou bedanken, ondanks dat je misschien nooit een reactie achterlaat, ik me vereerd voel dat je meegeleefd hebt.
UWC makes education a force to unite people, nations and cultures for peace and a sustainable future
Liefs,
Anne-Margreet
PS. My dreams will always be on fire.
Na een gigantische heftige week, waarin ik weinig geslapen heb, de knobbel op mijn hand 2x vergroot heb, maar waar ik vooral een heel belangrijk hoofdstuk van mijn leven in heb afgesloten. Ik heb mijn eindexamens geschreven. Ik weet nog zo goed dat ik als brugwuppie binnen kwam lopen op Beekvliet, en nu heb ik al die papiertjes geschreven in Hong Kong. Op 6 juli is de uitslag, ik ben dan echter in Israel, maar kijk maar uit naar de wapperende Hong Kong vlag met mijn schooltas (wat dat dan ook mag wezen aangezien ik er hier niet echt een gebruik).
En toen, was het donderdag. Je legt je pen neer, kijkt naar de klok en ziet dat je nog 5 minuten hebt. Ik kan het gevoel moeilijk om schrijven, maar ineens draait je focus. Ineens kun je niet meer wegvluchten in het idee dat je moet leren, het gevoel raakt je als een of andere wervelwind. De laatste week was moeilijk om me te concentreren, en heb ik vaak steun gezocht bij mijn vrienden waar we dan samen zaten en praatten over herinneringen. Maar opeens op donderdag wist ik niet meer wat ik moest doen. We hebben het uiteraard gevierd dat we geslaagd zijn, met mijn vrienden, glowsticks en een glaasje wijn, maar toch … voelde ik me verdrietig. Dat gevoel wordt versterkt met ieder T-shirt dat je opvouwt, iedere foto die je van de muur trekt. Ieder papiertje waar jij uren werk in hebt gestoken, ineens in de recycle bin ligt. Was dit het dan? Is het spel van 2 jaren NU al gespeeld? Heb ik 2 jaar in Hong Kong gewoond, en heb ik dit alles wel echt meegemaakt?
Als ik op vrijdagochtend wakker word voel ik me leeg. Ik kijk naar de muur die kaal is, mijn bed die in een andere positie staat en mijn gordijnen die weg zijn. Ik realizeer me dat ik me nog niet klaar voel voor dit afscheid, dat ik nooit klaar zal zijn voor dit afscheid, maar dat er geen weg meer uit is. De klok tikt verder, kostbare minuten die ik samen met mijn vrienden kan doorbrengen. Ik ga die dag naar Sham Shui Po, een district in Hong Kong waar ik nog nooit geweest was. Het is de place to be voor mensen die into computers zijn, en alles is electronica gefocused. Ik heb hier samen rondgelopen met Darya en heb ik een nieuwe camera aangeschaft. Zo zullen momenten nooit meer vergeten worden.
’s Avonds hadden we een BOB – beer on the beach – waar we onze notes hebben verbrand in een groot vuur. Gezellige muziek en iedereen was vrolijk. Ineens al die zorgen van IB, school en al dat soort dingen leken ineens heel erg ver weg. Ineens waren we allemaal samen, en was dit waar we altijd voor geleefd hebben. Dit is zoals ik me LPC zal herinneren.
Wakker worden de volgende dag is nog gekker dan de dag ervoor, en de hele dag is volgepland met activiteiten. We hadden een tutor meeting, en een Quan Cai reflection. Hier werd geshowd wat leerlingen het afgelopen jaar gedaan hebben in hun QC’s, zo was er een circus optreden, tot een muziek optreden (Graduation Song – Vitamin C). De tijd tikt door, de uurtjes worden korter.
’s Avonds was er de video reflection, waar iedere second year in beeld kwam die wat moois zei. De traantjes vloeide, en … ik denk dat het wel duidelijk is hoe moeilijk het is om hier weg te gaan. Hoe lastig ik het vind om mijn gevoelens nu op papier te zetten, en hoe het is om vaarwel te zeggen tegen de mensen die ik voor altijd in mijn hart gesloten heb. We hadden ook een first year show, waar de eerste jaars de tweede jaars nadeden. Zelf werd ik geimiteerd door Bas en Briana, die mij in verschillende situaties grappig portetreden. Ook traden de docenten op met de diski dans waar ik eerder naar verwezen heb, wat hilarisch was. ’s Avonds was er aftergrad.
En nu, weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik hou niet van afscheid nemen, ik ben er niet goed in. Ik wil hier voor altijd blijven, dat de tijd stopt, en dat alles voor eeuwig zal duren.
LPC is een fantastische plaats, die me in zoveel verschillende opzichten veranderd heeft. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt, avonturen mee gemaakt die ik me nooit voor mogelijk had kunnen houden.
En nu, is het klaar, gedaan. En tikt de tijd door. Dit was mijn laatste blog hier.50000 pageviews, ontelbaar verhalen. Ik in Azie.
Wil je me blijven volgen, ben je benieuwd wat ik ga uitspoken hierna. Waar ik nog meer terecht ga komen? www.annemargreetsas.wordpress.com
En op deze manier wil ik mijn ouders en broer bedanken. Die altijd in mij geloofd hebben en die er altijd waren. In goede en slechte tijden. De rest van mijn familie en Pauline die me kaartjes stuurden, en die met hun gedachten altijd bij me waren. Mijn vrienden die me onverwaardelijk gesupport hebben, en me steunden in mijn keuze om weg te gaan. UWC Nederland omdat ze mij de mogelijkheid gaven om hier heen te kunnen, en de sponsers die die mogelijkheid ook realiseerden. En ik wil jou bedanken, ondanks dat je misschien nooit een reactie achterlaat, ik me vereerd voel dat je meegeleefd hebt.
UWC makes education a force to unite people, nations and cultures for peace and a sustainable future
Liefs,
Anne-Margreet
PS. My dreams will always be on fire.
-
23 Mei 2010 - 06:37
Papa En Mama:
Wat een mooie blog! Je hebt ons er in ieder geval mee geraakt. Afscheid nemen doet altijd pijn. We spreken uit ervaring... Maar de pijn wordt alleen veracht als je weet dat je elkaar of iets weer ziet, en dat is nu niet o. Natuurlijk zul je contact houden met een aantal vrienden, maar er komen ook weer nieuwe vrienden in je leven, en natuurlijk zul je nog wel eens in Hong Kong komen, maar toch wanneer? En, is dat Hong Kong dan wel wat je zocht of was dat het Hong Kong met je vrienden en je LPC leven? Dinsdag vlieg je weg, zoals je 2 jaar geleden wegvloog uit Nederland. Je vliegt nu weer verder en maakt af en toe een tussenstop in Nederland. We houden van je en daarom kunnen we je loslaten... Dank voor je blogs die ons elke week een kijkje in je leven gaven en waar we elke zondag naar uitkeken! -
23 Mei 2010 - 06:48
0ma:
het is voor jouw niet te geloven dat de 2 jaar om zijn maar voor ons ook niet.het altijd af scheid nemen blijft nog je hele leven, dat klinkt niet vrolijk, dus maak iets van iedere dag die je beleefd en geniet daarvan.zodat je later terug kunt kijken op een fijn en geslaagd leven. Dat wensen je Opa en Oma je toe.De laatste minuten tikken weg in Hong Kong maar je hebt weer leuke plannen in het verschiet.Wij kijken weer uit naar Woensdag.Veel succes en sterkte met de laatste minuten daar.Ook wensen wij je een goede reis toe en veel liefs van Opa en Oma -
23 Mei 2010 - 07:44
Rene:
O Anne Margreet, prachtig geschreven! Een intensere tijd dan deze zul je ook wel niet meer meemaken. Jullie hebben zo iets unieks meegemaakt samen, dat iedere lezer tot diep in zijn hart voelt wat je beschrijft!! Je zult nog vele vluchten maken in je leven, van de ene hoek naar de andere. Ook in HK kom je eens terug! Gewoon omdat je met een sterke wil en een beetje geluk al je dromen waar kunt maken! Heel veel geluk verder en een fijne vakantie ! Groeten uit Geleen -
23 Mei 2010 - 08:41
Mirna:
Elke zondagmorgen keek ik in mijn mailbox en zag ik weer een berichtje met jouw blog en die heb ik dan ook trouw gelezen. Ik dacht bij mezelf 'wow dat ze dat aandurft', maar als ik die blogs dan las dacht ik 'wow wat een mooie ervarigen allemaal!' Maar wat zijn die twee jaren snel voorbij ja. Wat raar dat jij nu ook eindexamen heb gedaan alleen dan zo ver weg van ons! Ik wens je heeel veel succes met je verdere carriere en ik hoop dat ik je snel weer een keertje zie! x -
23 Mei 2010 - 08:59
Eline:
Wauw Anne! Heel mooi geschreven. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat jij nu al 2 jaar in Hong Kong hebt gewoond, ik weet nog zo goed dat we op de informatiedag waren van UWC. En nu is het allemaal afgelopen.
Ik ga natuurlijk ook je nieuwe blog volgen, dat spreek voor zich. Heel veel succes met wat je verder gaat doen, waar dan ook ter wereld!
Liefs -
23 Mei 2010 - 09:36
Mirjam (moeder Nienk:
Beste Anne-Margreet,
Hoe kan jij nu zeggen dat je jouw gevoel niet goed kunt beschrijven met jouw prachtige weblogverhaal? Wat heb ik genoten van jouw verhalen op zondag! Ik kan alleen maar zeggen dat jou selecteren voor UWC een hele goede is gebleken. Jouw 'volgende' toekomst ligt nu voor je, maar nu is er nog even de pijn van het afscheid nemen. Alhoewel: mensen die je in je hart hebt gesloten, daar neem je toch niet echt afscheid van. Je neemt ze mee, waarheen je ook gaat, in je hart!
Zal je blijven volgen, kijken waar je uiteindelijk terecht komt en wat je beleeft.
Geniet van het leven! Groetjes, Mirjam -
23 Mei 2010 - 10:15
Jan-Jaap:
Wat een periode zus, ongelooflijk. Woensdag ben je weer hier en is het in een keer weer het normale leven.
Je draagt nu een hoop extra bagage mee die je goed van pas gaan komen in de toekomst. Ik kijk erg uit naar je terugkomst, zodat we daarna lekker beiden op de bank kunnen zitten met een zak buggles ofzo, of jouw favoriete kralingen.
(K) JJ -
23 Mei 2010 - 10:30
Mariska(moeder Iris):
He Anne-Magreet, je hebt het heel erg mooi verwoord. Je zit in een rollercoaster van emoties maar eigenlijk is dat de afgelopen twee jaar steeds zo geweest. Ik heb genoten van je blogs en wens je heel veel succes met je volgende avontuur ! -
23 Mei 2010 - 19:31
Frank En Hanneke:
Lieve Anne-Margreet,
Mooi dat je op deze manier twee jaar Hong Kong kunt afsluiten. Een heftige tijd voor je. Sterkte met het afscheid nemen van je vrienden en vriendinnen. Dat zal niet meevallen. Zoals we je in augustus 2008 in een audioboodschap meegaven: afscheid nemen vind jij niet leuk, maar bedenk maar dat er een periode gaat aanbreken met nieuwe kansen. En wat voor! We gaan het gelukkig weer lezen op www.annemargreetsas.wordpress.com
We vinden het wel heel fijn je straks terug te zien op Nederlandse bodem, ook al is het maar voor even! Dank je wel voor al je mooie verhalen! Goede reis naar huis!
Veel liefs, ook van opa,
Frank en Hanneke -
24 Mei 2010 - 08:32
Marijke En Huub:
..de tranen rollen over onze wangen bij het lezen van je blog, heel mooi geschreven.
Wij wensen je een goede terug reis en tot gauw
toi toi toi
X X X -
24 Mei 2010 - 10:56
Esther/achternichtje:
Lieve Anne-Margreet,
zoals alle anderen onderstaand al ruimschoots hebben beaamd ben ook ik erg geraakt door je allerlaatste blog uit HK.
Twee jaar zijn erg snel voorbij gegaan; nu je eindexamen gedaan..afscheid moeten nemen.. en straks weer allemaal nieuwe avondturen die op je pad komen!UWC heeft je meegenomen op een reis naar je eigen internationale ontwikkeling.. en die mag je nu voortzetten!
Ik wens je heel veel goeds voor de toekomst, en ik blijf je blogs lezen!
xxx Esther -
26 Mei 2010 - 20:28
Christof:
Lieve Anne-Margreet,
Gefeliciteerd!. Onze UWC tijd is nu over. Ik wens je alleen maar toe dat de UWC idealen zullen doorklinken in je acties. Waar je dan ook bent.
Liefs,
Christof
PS: 6 juli ben ik ook in Israel. In Tel Aviv, Waar ben jij? -
30 Mei 2010 - 12:58
Marijkie & Huubpie:
Aleu. Wel ff (ont-)wennen hoor om op zondag geen updates meer van je te lezen op je eigenste HK-weplok.
Recht zo ie gaat.
Br@doe uit 5236!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
