Eurotrip Part 2: HR, BiH

Lieve allemaal,

Ga met me mee op het tweede deel van mijn Eurotrip.

Na nog een heerlijke dag te hebben doorgebracht in Ljubljana, hebben we besloten, na enig overleg, door te rijden naar Sarajevo, de hoofdstad van Bosnie. Voor het eerst sinds een lange tijd zou ik een land betreden, met de auto, die niet lid is van de europese unie. Voor het eerst weer ec ht in de rij staan, vergeleken met de tol op de franse autobaan. Na twee stempels te hebben verzameld (Kroatie en Bosnie) staken we bij Brod de grens over. Vanaf het moment dat we Bosnie inreden was het duidelijk, er heeft hier iets vreselijks afgespeeld waar ik, persoonlijk, weinig van op de hoogte was. Natuurlijk heb ik wel eens gehoord van Srebenica en natuurlijk weet ik dat er mensen gevlucht zijn, maar het precieze verhaal is voor mij altijd ontduidelijk gebleven. Hoe meer we doorreden over de toch wel lappendeken wegen, kwamen we langs het ene na het andere geruineerde huis. Geschokt en verbijsterd. Kogelgaten in de muren, geen daken, en de bomen waren er al doorheen gegroeid. Het was moeilijk om te zien. Onder weg zijn we nog gestopt om een lekkere cepapcici te eten (ik spel het vast fout), en hierna doorgetuft naar Sarajevo. We sliepen net in de buitenwijk, Ilidza. Een heerlijk hotel, waar we heerlijk konden ontspannen op de heerlijke bedden. Eigenlijk vroeg gaan slapen, want honger hadden we ook niet, en ook de temperatuur liep op. De volgende dag door Sarajevo rondgestruind en met het toeristenbureau meegegaan op een tour naar een tunnel. Niet de Cu Chi Tunnels uit Vietnam, maar een Tunnel die gegraven is door de bosniers op het moment dat Sarajevo omsingeld was door de Serviers. Het is een tunnel die ongeveer 800 meter lang is, en die het omringde Sarajevo, onder het vliegveld door, verbinde met het vrije Bosnie. Deze tunnel is in 1993 gegraven, en daardoor nu niet meer in oude staat. Toch konden we bij het tunnel museum door 25 meter van de tunnel lopen, die ongeveer 1.60 m hoog was en 1 meter breed. Het verhaal van Sarajevo intrigeerde me, ze waren in 1984 nog de stad van de Olympische winterspelen, en 8 jaar later, het toneel van oorlog. Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hier in Europa? Ik kan mijn verbazing en gevoelens moeilijk weer geven, maar dit was wereld veranderd, en dat toch redelijk dicht bij huis. Tijdens de tour ook nog 2 hongaren ontmoet, waarvan de jongen in Nederland heeft gestudeerd! Gezellig weer in het Engels gebabbelt, en ook nog heel wat over hen te weten gekomen. Na nog wat door Sarajevo te hebben rondgewandeld, een wereld van verschil als je het vergelijkt met Nederland of Hong Kong, vooral door de verschillende culturen en geloven, zo dicht bij elkaar. De volgende dag door gereden naar Mostar. Hier ligt ook een UWC. We reden er eigenlijk meteen op af, en het zeer nieuwe gebouw gelegen tussen zeer verwoeste huizen was herkenbaar. Helaas ging het net dicht, en werden we uitgenodigd om de volgende dag langs te komen voor een tour. Die konden we natuurlijk niet laten liggen, en hebben we de rest van de dag rond gelopen in Mostar, de beroemde brug gezien, omringt door vele buitenlanders, maar ook hier waren de sporen van de oorlog duidelijk. Die avond, toen ik nog een mooie nachtfoto van de brug wilde nemen, werden we aangesproken. Het waren de jongen en het meisje uit Hongarije weer! Heel toevallig en weer een tijd staan praten. Die wezen ons nog op de club in de grot, die we zeker gezien moesten hebben. Ook Mostar intrigeerde me, de combinatie van cultuur en geloven, zo dicht bij elkaar. Het was ook de eerste keer dat ik een Moskee van binnen heb bezocht. De volgende ochtend wakker geworden in een aircoditioneerde kamer, aangezien de temperaturen zelfs de 40 hadden gehaald. Kaarten op de post gedaan en weer naar het UWC. Hier een fantastische rondleiding gehad, en de indruk mogen krijgen van het UWCiM. Het is zo wereld verbredend maar ook UWC verbredend, om te zien hoe ook mijn UWC evaring eruit had kunnen zien. Ik was erg onder de indruk van het gebouw, de omgeving, de activiteiten en de sfeer. Het is een fantastische plek voor een UWC, het conflict ligt namelijk zelfs in de school, waar Bosniers, Kroaten en Serviers met elkaar geconfronteerd worden en op het UWC kamergenoten worden! Dit was een plek waar ik voelde dat er echt wat bereikt werd door de samenstelling van het UWC. Niet vechten met wapens, maar met elkaar praten en proberen elkaar te begrijpen. Nog een leuk aardigheidje van LPC achtergelaten, en weer terug de auto in om door te tuffen naar Trogir, in Kroatie. En daar ben ik nu nog steeds. Eindelijk helemaal tot rust komen, door languit op het strand bruin te bakken. Muziek die me herinnert aan Hong Kong, het lijkt heel even heel ver weg. Misschien komt dat ook omdat ik eigenlijk geen toegang heb op internet, op dit ene internet cafe na, waar ik ben om jou weer op de hoogte te stellen. Trogir is een mooie plaats, waar menig tourist (veel Nederlanders!) op af komt. Het is heerlijk weer, het waait, en de mensen zijn vriendelijk. Er rijden hier veel scooters rond, en iedereen heeft een heerlijke zomerse gloed over zich heen.

Ik hoop dat je weer van mijn update genoten hebt!

Heel veel liefs uit Trogir,
Anne-Margreet