Het land van Kim Il Sung en Kim Jong Il

Lieve allemaal,

Soms is het moeilijk om beelden uit te drukken in woorden. Hoe beschrijf je de immense Grote Muur in Beijing in woorden? Na een goede nachtrust stonden we vroeg op om met een excursie naar de Grote Muur te gaan. Ik hoor iemand nog zeggen die ochtend dat we opstonden: Het is zo ver, we gaan naar de Grote Muur. Een van mijn kinderdromen komt uit! Na een busrit van ongeveer 2 uur kwamen we aan bij een iets minder touristisch deel van de muur, waardoor het juist extra mooi was. Met 35 graden en strak blauwe hemel was het waanzinnig. Bezweet beklommen we de muur op onze slippers en soms op blote voeten. Een echte Chinees werd ik, want je kunt jezelf alleen een echte Chinees noemen als je de Grote Muur hebt beklommen. Na toch wel vermoeid te zijn van de heftige reis die we gemaakt hadden, hebben we die avond in het hostel doorgebracht om onze spullen goed in te pakken, klaarmakend voor onze reis naar Noord Korea, de DPRK, het land van Kim Jong Il en Kim Il Sung.
Die ochtend waren we een beetje zenuwachtig, gaan we echt naar Noord Korea? Het land waar Amerikanen niet echt toegelaten worden, het land waar maar 2000 toeristen per jaar naar binnen mogen, het land waar mensen in sommige ogen gebrainwashed zijn? We vlogen van Beijing International Airport, waar er een select groepje toeristen stond, en toch een groep Noord Koreanen, opweg naar huis. De principal, de leider van de reis, had ons net vertelt dat we met een vliegtuig zouden vliegen dat gebouwd was in de jaren ´70, en dat zo´n soort vliegtuig 2 weken geleden in Iran was neer gestord. Ohja, er zijn er nog maar 8 actief in de wereld. Maak je geen zorgen over al de geluiden, komt wel goed. De zenuwen kwamen naar boven, konden we dat vliegtuig wel vertrouwen? Moesten we nu al letten op wat we zeiden? Na onze bagage hebben ingecheckt, op weg naar de gate (ondertussen nog even wat chinese woord kaartjes gekocht, om mijn chinees wat op te krikken) en wachten... Wat interesante gesprekken gevoerd met de mensen rond om ons heen. Er waren ook Amerikanen, omdat de Mass Games on waren, werden zij ook toegelaten, maar dan wel voor een fortuin en voor maar 4,5 dag! Na enige tijd wachten, en nog even oefenen voor onze optredens, mochten we het vliegtuig in (daarvoor natuurlijk nog wel een foto genomen van het vliegtuig, haha!). Na mijn wat onplezierige vluchten naar Hong Kong, kon ik deze vlucht ook niet echt waarderen. Het was echt een oud en krakkemikkig vliegtuig, en gelukkig landden we na een vlucht van 1,5 uur. We waren de enige vlucht die die dag zou landen in Pyongyang. Bagage was beschadigd en echt snel ging die ene bagage band nou ook weer niet. Genoeg geklaag, dit was een ander land, een land dat ik zou proberen te begrijpen in 1 week tijd. Na een serieuze controle, waarbij alles gecheckt werd, mochten we naar de bus. In deze bus werden we voor gesteld aan 3 Li´s. Misses Li, Mister Li, en de chauffeur, maar omdat 2 mister Li wat verwarrend zou zijn, noemden we hem mister Driver. We reden door Pyongyang naar ons hotel. Omdat mijn principal al een aantal keer in Noord Korea was geweest, werden we geupgrade naar een beter hotel, het beruchte toeristen hotel. Een hotel op een eiland, waar je niet vanaf mag. Ohja, je kan ook afgeluisterd worden in de kamers. Als echte toeristen moet je altijd een respect brengen aan de leider van het land Kim Il Sung, hij overleed in 1994, maar hij is nog steeds de leider van het land, de Grote leider. Dan zijn zoon Kim Jong Il is de leider nu, dus er is een Grote leider en een leider. Ook bezochten we de propaganda posters, waarvan er vele zijn in het land. Vaak gerelateerd aan dat de VS slecht is, dat het goed is om in het leger te gaan, en hoe slecht ook de Japanners zijn. Een subtiele manier om de bevolking te beinvloeden. We moesten zorgen dat we alle hoogtepunten zouden bezoeken voor dat het donker werd, aangezien alle foto´s die we namen goed moesten zijn, zodat we die thuis konden laten zien. Vaak werden we ook aangespoord om meer foto´s te nemen, maar natuurlijk wel van de dingen die ZIJ wilden laten zien. In die week hebben we te veel bezocht om op te noemen. Het verhaal zou veel te lang worden als ik daar een gedetailleerd verslag van zou doen. Zo zijn we naar een school geweest, waar we een Engelse les bijwoonden, we konden praten met leerlingen en we ook optredens deden. Zeer interessant, maar ook schokkend. Het alert heid van de leerlingen, de snelheid avn antwoorden, het was gewoon indoctrinatie, of in ieder geval, zo voelde het. We hebben een weeshuis bezocht, waar alle kinderen blij en vrolijk keken en perfecte rijen zaten. We bezochten een ziekenhuis, waar de vrouw centraal stond. Een zonnebank klaarstond om wat extra vitaminen van de zon te krijgen. De dure aparatuur werd geshowed, en wij namen foto´s, alsof we in een dierentuin waren. We zijn naar de Mass Games geweest, een zeker hoogtepunt van de reis. Hier voeren 100000 mensen een show op , van ongeveer 1,5 uur. Centraal staat een verhaal genaamd Arirang, waarbij er gebruik wordt gemaakt van Muziek, dans en gymnastiek. Het is waanzinnig, indrukwekkend en schokkend tegelijk. Als je ooit d ekans krijg om ze te zien, grijp het aan!! Stel je voor, een show met 100,000 man! Alles tegelijk, iedere beweging. Ook zijn we naar de grens geweest tussen Noord en Zuid Korea. Een beetje zenuwachtige bedoeling, vooral vanwege alle wapens om ons heen, maar zeker interesant. Hier ondekte ik ook de Nederlandse vlag tussen de vijand landen van Noord Korea. Vandaar dat er denk ik ook niet zo veel geschenken waren in het geschenkhuis voor Kim Il Sung (lees 5, niets vergeleken met landen zoals Peru, maar aan de andere kant wel positief, aangezien we dus geen voorstander zijn van het beleid). We bezochten een boederij, waar we simpelweg alleen een museum zagen over de leider en wat hij vond van de boederij. Velen standbeelden van de leider Kim Il Sung waar we iedere keer ons respect gaven bij het leggen van bloemen en een buiging. We zijn ook naar het morsoleum geweest van Kim Il Sung, waar we ons heel netjes voor moesten aankleden. Ook dit was gek. Zeer anders vergeleken met dat van Mao. Hier werd verteld over het grote verdriet van het land en van het grote verlies. Zijn hart zou altijd blijven kloppen. Ik weet niet hoe ik mijn gevoelens het beste kan uitbeelden, maar 1 ding weet ik wel, deze reis heeft mijn perceptie van de wereld en dat van Noord Korea zeker veranderd. Zoals de reisleidster zei, 8 dagen zijn helemaal niets als je het neemt op een mensen leven, maar 8 dagen kunnen je leven veranderen! En ik denk dat dit zeker gebeurd is. Ook het feit dat overal waar we gingen afgeluisterd konden worden, of dat we zelfs bekeken werden, we probeerden camera´s overal te ontdekken. Wat we ook ervaarden dat onze camera´s gecontroleerd werden en iedere vraag werd opgeschreven.
Noord Korea is een land dat droomt van een hereniging met Zuid Korea. Iets dat ook werd herhaalt toen we landden. De foto´s zullen volgen zodra ik terug ben in Hong Kong.
Ben nu in Beijing, wachtend op de trein naar Shanghai, die vertrek om 9 uur vanavond.
Als je meer wilt weten over de reis, voel je vrij om me te emailen, ik heb zo veel verhalen die ik niet in zo´n korte tijd op papier kan zetten!

Heel veel liefs uit het warme Azie,

Anne-Margreet

ps. we hebben ook een man van UNICEF in Noord Korea ontmoet, waar we veel over de armoede in het land hebben gesproken. 1 van de 4 kinderen lijdt aan ondervoedig. de armoede is groot in het land, en dat was misschien wel het moeilijkste om te zien.