Graduation

Het is 5 minuten voor half 2, mensen steunen en zuchten en hopen dat die klok nog even wat sneller gaat. 5 minuten en dan is het gedaan. De Middelbare School. Ik weet nog zo goed die eerste dag dat ik naar Beekvliet fietste, 8.5 kilometer, met een grote tas op mijn rug met mijn vers gekafte boeken. Nu, gebruik ik niet eens meer een tas, als ik wat vergeten ben loop ik gewoon even terug. 1 pen, en mijn aantekeningen van biologie, en dat is alles. Ook de docent merkt dat iedereen wel graag naar de kantine wil sprinten, vandaar dat ze ons laat gaan. Geen bel, die hebben we hier niet op school, klinkt. Het is een moment dat rustig aan iedereen voorbijtrekt. Er is namelijk genoeg waar je je zorgen over moet maken, aangezien we de dag erna LSD hebben.

De wekker gaat. Ik word wakker en denk weer terug aan Beekvliet. Die ene keer dat ik mijn schoolpas moest laten zien om de school uberhaupt binnen te mogen, of dat de hele school voor stro lag aangezien het thema ‘Op de Boederij’ was. Wij hadden gekozen voor schurken. De bedoeling van LSD (Laatste School Dag) is dat je de eerste jaars laat weten wie er nou echt de baas is op school, ze treiteren en ze in de maling nemen. Zo hebben we dat gedaan door alle stoelen van de kantine buiten te zetten, tandpasta op de deurklinken te smeren, alle schoenen te verzamelen en in de courtyard te gooien, leerlingen te ontvoeren uit lokalen, en als klapper op de vuurpijl de eerste jaars in het zwembad te gooien. Helaas was het dit jaar erg koud, dus zijn er niet zo veel het zwembad ingegaan. Ook een traditie tijdens LSD is de Second Year Show. Hier doen de tweede jaars de docenten na. Ze zetten ze in de zeik, maar op een grappige en leuke manier. Zo gaat een jongen als een vrouwelijke docent verkleed, word er nog een keer gegrapt over een docent die wel 100 emails stuurde over een reis die hij naar Spanje organiseerde, en bepaalde relaties tussen docenten. Het grappige is dat de leraren dit jaar hun eigen kleding aan de leerlingen hadden uitgeleend, dus dat het gewoon als 2 druppels water leek. Ook kreeg iedere docent een award varierende eg. The last man standing.

Die avond was dan ons grote Graduation Dinner. Een beetje vroeg, maar omdat de school dicht gaat op een dinsdag, en er op maandag nog Franse examens geschreven moeten worden, kon het niet anders. Ieder meisje had uren in de stad doorgebracht om die ene jurk te vinden, jongens echter namen 3 minuten om hun haar in model te brengen. We gingen, nadat we samen met de eerste jaars wat drankjes hadden gedronken en fotos hadden genomen bij de roundabout, naar Novotel in Tung Chung (dicht bij het vliegveld voor de mensen die met HK bekend zijn). We kwamen aan, en het lied Hotel California speelde. Een nummer dat ik zong voor de hele garde van UWC (incl. Willem Alexander) samen met mijn coyears, toen ik mijn scholarship kreeg. En nu, 2 jaar later, stond ik hier. Op een prachtige locatie, een hele mooie zaal en met heerlijk eten. We zaten aan ronde tafels, en het was gewoon zoals een sprookje. De avond werd aan elkaar gepraat door twee leerlingen, Morris uit de Cayman Islands en Maddie uit New Zealand, die verschillende knuffelmanieren lieten zien, met natuurlijk leerlingen (maar ook docenten) die demonstreerden. Het was duidelijk dat het gat, dat mee valt vergeleken met mijn oude school, weg viel. Docenten en leerlingen waren geen docent en leerling meer, maar zoals de meeste leerlingen zeiden toen ze een award gaven aan de docent die ze immiteerden: ‘ Dankjewel dat je mijn vriend bent.’ Er waren ook speeches. Van het hoofd van de school, Dr. Codrington, een speech die naar mijn mening intressant was, maar op bepaalde punten iets wat onpersoonlijk. Hij sprak over wat hij tegen ons gezegd had toen we net waren aangekomen, zorg dat je genoeg slaapt, dat je weet dat iedere kleine beslissing die je neemt grote gevolgen kan hebben, en dat de scholarship die we gehad hebben 1 basisschool waard is in Tanzania. Dus in plaats van dat er 1 leerling hier op school zit, hadden ze een basisschool in Tanzania kunnen bouwen. Zeker wel iets waar je over na moet denken, en weet wat deze ervaring eigenlijk waard is en wat je er uit moet halen. Echter, toen hij zei dat sommige niet eens de 10 year reunion gingen halen omdat sommige dan al dood waren, kwam nogal hard aan. Dat was nou iets waar mensen niet op zaten te wachten. Ook sprak bij over de Brain Drain, iets wat veel voorkomt op UWC’s. Je komt uit Nederland, gaat naar een UWC, en besluit (net zoals ik zelf) niet terug te gaan naar het land waar ik vandaan kom. Nederland stuurt haar beste leerlingen weg, en krijgt ze dan niet meer terug. Waarom zouden ze ze dan nog sturen? Ook iets wat misschien wel interessant is om over na te denken, reageer als je wilt. En het feit dat onze Nationale Committees, die ons de kans hebben gegeven om hier heen te komen, niet voort bestaan als wij niet onze bijdrage leveren.

Hierna spraken 2 leerlingen, die een heel persoonlijk en herkenbaar verhaal neerzetten voor de leerlingen. De tranen vloeiden toen ook wel voor een aantal leerlingen. De speec aan het einde van mijn weblog is geschreven door Alice Bean, UK. Ook speechde een docent, Sylla, hij geeft geschiedenis. Ook hij bracht iets naar terug wat me herinnerde aan thuis, hij sprak over Ithaca. Iets dat ik op school, met meneer Bressers, gedaan heb. Weer iets wat me het gevoel was dat de circel nu rond is. Een circel die begon op 12 april 2008, toen ik gebeld werd door Carla Houben, een circel die helemaal af zal zijn op 25 mei 2010. Na de speeches hadden we een dans feest, met DJ Darya, waar ook de docenten helemaal los gingen. Allemaal dansten ze mee, en vooral 2 Afrikaanse vrouwen van 2 docenten lieten de leerlingen toch wel weten wat nou echt dansen is. Er werd geschreewd: Congratulations class of ’10, we made it! We gingen terug naar school waar alle mooie jurken werden uitgetrokken en verwisseld voor iets wits of fels, voor de rave party in de kantine met de eerstejaars. Het was leuk, maar iedereen was toch wel moe. En we hadden al 2 uur daarvoor gedanst op onze hakken. Moe en voldaan viel ik in slaap, dromende over die ene dag toen ik hier aankwam in Hong Kong en alles wat er tot de dag van vandaag gebeurd is.

2 weken ben ik nu vrij, om lekker in de studie boeken te duiken. Het is niet zo moeilijk als ik dacht, ik bedoel, het komt wel goed. Een beetje plannen, maar vooral blijven genieten. De gedachten dat ik een week geleden nog op de Willem van Oranjelaan was, maakt me blij, en het was fantastisch iedereen weer gezien te hebben. Het is een energie, die ik hard kon gebruiken, maar er ook voor zorgt dat het goed is. Dat ik er vrede mee heb dat het einde eraan komt.

Om af te sluiten, de speech van Alice:

(helaas wil waarbenjij.nu het chinees niet lezen - hier was de Chineze vertaling van de introductie) Time dashes ahead, two years of study will soon end. I don't care if I said that wrong, because at least I tried.

Friends, teachers, alumni, good evening:

Thank you for letting me speak to you tonight. It has been a marvellous procrastination tool, if a rather heavy one. I normally don't feel afraid to speak in public but this time I knew that I had to speak not for my opinion, for a country's stance or for an exam, but as myself and on behalf of all of you and that thought scares me. I'm not going to imagine or presume that I'll speak for you because if one person were able to do that it would turn upside down what I love about LPC. I just hope that one thing might strike a chord.

I started this speech just how you start a new school, with a huge list of expectations and anxieties but thankfully the library printer didn't have any paper so I couldn't print out a copy! Instead I thought of the those who's helped us, lead us, guided us, pushed us and yes given us strikes – or as Michele prefers to stress merely stamped the strikes we'd given ourselves. When I applied to UWC, beyond merely wanting to hint very strongly that I wanted to go the LPC, I started my application with the Confucian quote: “Students and teachers teach each other”. I am very very glad to say that I doubt there is anyone in this room who would disagree with me.

In my last school, diversity meant putting a picture of Amir Khan, the Manchester Boxer, up under the tagline “St Ivo School celebrates diversity; Briton of the month” for the entire year, because no-one could be bothered to change it. Here we celebrate diversity not with a poster but with each other. One of the first years said that something that she was most disappointed with was how similar everyone was, how we all wear jeans, all like the same things. Standing in the courtyard with a hundred flags blowing around me, I realised that I was still standing alone. Here we seek the world not through flags, policy debate or drawing borders because we see the similarity with the difference and know that culture and thoughts do not obey straight borders.

Idealism is sometimes derided in the school; people underestimate or are perhaps scared to see themselves fail at what idealism aims for. No-one dares foresee a utopia. UWC is a place where I hope we can be pragmatic idealists and put the energy around us – the energy we see in Crossroads, in those who plan project weeks or start Quan Cais and we see it in ourselves and why we came here.

I shall see you all again in ten years, not so we can go skinny dipping in the pool, not so we can have sex in the spiritual centre, not so we can get drunk and dance on the guard hut, my sincere congratulations to anyone who has achieved these noble goals already, but so that we will slingshot again around each other like shuttles around a moon, for it is that brief closeness that gives us power. Then, we'll all be dashing here and dashing there, but in 10 years we'll reorientate and dash each other on a stronger course.

There are also those among us who would have liked to have done more. However I believe that if we look at what we regret, we can see the hope it holds for the future. I am the first to admit that I am very academic, but it has instilled in me a love to learn and to excel. You may regret not having had the intuitiveness and the freedom to be able to truly live the UWC ideals and become activisms, adults and empowered. Through example and some trials and some errors, I think we have at least had an initiation. There are also those among us who have felt restricted by red tape and rules, but I won't dwell on that because in a month they will no longer apply and its up to us to show what we can do released.

Over the next month I know that my french books will be biting at me, not because its both the last exam and the hardest, not because my french is peu realiste (I.e. more suited to governess Guinevere with a serious case of head trauma and nitrogen poisoning) not because I don't know how to write une article, ni un journal, ni un discours. But because I know that when I've done it, I'll lose what I know and that makes me hate myself for not having been bold enough to speak and to consume that language. So many of you have struggled, have embarrassed yourselves, have taken the risk and persevered to learn my language, and a language that I love. Matthew suggested that I say why I want to take chinese studies, and yes I love learning of Mao's penache for 17 yr old virgins, to understand the liver of the world, producing everything and intoxicating itself slowly, but really I want to be able to do what you can all do so well – Communicate.

I implore you to use your boldness to speak for others, for those who unlike me have true reason to be afraid, those with a voice so powerless no-one will hear them, those whose words are gagged, twisted or silenced. To translate what they need into what is delivered.

And I don't care if I just said that wrong – because at least I tried.

Liefs,
Anne-Margreet
Class of 2010