Conflict Management, Papa en mama hier en NACE!

Lieve allemaal,

Soms zijn er wel eens van die momenten waarbij je zou willen dat het leven gewoon een videoband was. Dat je het gewoon nog een keer zou kunnen meemaken, en nog een keer. En dat je natuurlijk soms ook dingetjes kan overslaan. Deze week was een week, die ik grijs zou draaien.

Na de zware hike op zondagochtend, die me eigenlijk toch wel een beetje gesloopt had, heb ik mijn sportschoenen niet in de hoek gegooid, want ik had ’s avonds weer basketbal. Dit keer waren er meer mensen dan normaal en ook de training was veel zwaarder. Ik ben die avond dus ook vroeg naar bed en had toen heerlijk geslapen.

Deze week stond ook in het centraal van conflicten. Op maandag hadden we ICA (= International Current Affairs), waarin we spraken over Justified Wars. Want wanneer is een oorlog OK? Wanneer is het toegestaan? Wanneer is het nodig? We hadden er eerst een presentatie over die ons iets meer uitlegde over de regels en daarna een interessante en levende discussie. Het meest interessante was dat er voorbeelden kwamen, en die dan verder werden uitgelegd door de persoon van dat land. En dat is iets, wat ik kan blijven zeggen, bijzonder. Waar heb je de kans dat je gewoon even de gang oversteekt als je een vraag hebt over Zambia of waar dan ook en dat het meteen wordt uitgelegd?

Op woensdag hadden we Conflict Managment. Dit was georganiseerd bij IFP (wat staat voor Initiative for Peace), een global concern. We hadden allemaal een e-mail gekregen, waarin stond bij welke tribe we hoorden en welke kleur daarbij hoorde en wat onze kenmerken waren. Mijn groep was groen en wij stonden voor love, peace and joy. Daarnaast was er Rood (vechtlustig en mannen de baas), Roze (vechtlustig, maar vrouwen de baas), blauw (conservatief) en geel (die vechten als de enige uitweg zag). Wij waren dus wel een beetje het middenpunt, en de enige die dus NIET wilde vechten. We moesten een naam, dans, geschiedenis en teken voor onze tribe verzinnen en dan onszelf introduceren aan de rest van de groep. Het was erg bijzonder te zien hoe iedereen opging in het spel. Mensen begonnen er in te geloven, mensen raakten gefrustreed. Dit liep nog verder op toen we spelletjes gingen spelen en het gevoel was dat er vals werd gespeeld. Bij touwtrekken bijvoorbeeld, waarom kreeg het ene team veel meer touw dan het andere team, hiermee bedoel ik dus dat ze een groter stuk aan de uiteindes kregen om te kunnen trekken? De frustraties, voornamelijk bij het rode team, liepen heel hoog op. Het was bijzonder, hoe het teamgevoel, de vechtlust zo snel ontwikkelt kan worden. Hierna werd ons uitgelegd wat nou precies de bedoeling was geweest, waarom ze dit georganiseerd hadden, waarom mensen een touw kregen dat korter was, etc. Het was allemaal opgezet, het was al duidelijk dat geel zou winnen, zonder dat ze maar gespeeld hadden. Het rennen met het ei en de lepel-spel, werd door geel gewonnen, omdat ze een gekookt ei hadden dat vastgeplakt was aan de lepel. En zo waren er nog veel meer voorbeelden dat ze het altijd makkelijker hadden gehad en dat hadden ze niet doorgehad. Na een overheerlijke BBQ als lunch, gingen we door met een labelingspel. Het is een beetje hetzelfde als Wie ben ik? Dat je dus een naam op je voorhoofd hebt, je niet weet wie je bent, en dat je dan moet raden. Dit keer kreeg je een eigenschap en werd je op die manier behandeld. Iemand had dus dom of allesweter of conservatief of lui, etc. Het was erg makkelijk om iemand naar zijn eigenschap de behandelen, maar ZO frustrerend als ze je op een manier behandelen, die helemaal niet bij je past. Maar het is iets dat vaak gebeurd, mensen die je niet kennen, maar toch al een beeld van je gevormd hebben. Al besloten hebben hoe jij in elkaar steekt, en je ook op die manier behandelen. Ik zelf was een leugenaar, en alles wat ik zei was ‘niet belangrijk’ of ‘toch niet waar’. Na het spel hadden we ook hier een discussie over, waarom dit belangrijk was, en hoe het voor ons voelde. Ik heb veel geleerd die dag, en ik weet zeker dat we allemaal meer geleerd hebben over conflict management.

Ook was het deze week tijd om je yearbook foto’s in te leveren, dus heb ik met mijn kamer ook een foto gemaakt. Zie de foto onderaan.

Maar eigenlijk keek ik de hele week alleen maar uit naar vrijdag, want dan zouden mijn ouders komen. Natuurlijk was ik TE vroeg, natuurlijk duurde het wachten lang, maar toen ik daar stond met mijn Nederlandse vlag en mijn ouders naar buiten zag komen, ging er toch wel een bijzonder gevoel door me heen. In Nederland is net de laatste selectieronde voorbij, en hier stappen mijn ouders voor de eerste keer mijn nieuwe leven binnen. Ik had dit nooit durven dromen vorig jaar. Het is heerlijk om ze hier dichtbij me te hebben, natuurlijk mis ik mijn broer wel (die is niet meegekomen), maar het is zo fijn om eindelijk dingen uit te kunnen leggen, en dat ze er toch een ander beeld van hebben dan alleen een foto. Zo was mijn kamer HEEL anders dan ze verwachtten, terwijl ik die toch vaak heb laten zien (foto’s, video, etc). Het is fantastisch dat ze nu ook mijn vrienden hier kunnen ontmoeten, het college kunnen zien en de geur van Hong Kong kunnen ruiken. Op vrijdagavond zijn we naar Sai Kung geweest, een vissersdorpje waar je heerlijk kunt eten (en dus ook gedaan!), en hierna honeymoon dessert gehad, dat voor de een een succes was en voor de ander helemaal niets. Het is een soort van chinees toetje, maar het is niet een ding, het is gewoon een kaart waar je dus verschillende dingen kan bestellen. Op zaterdagochtend dan weer vroeg opgestaan en naar de peak geweest (het hoogste punt van Hong Kong) en naar Mong Kok (waar de ladiesmarket is). Maar we moesten weer vroeg terug voor NACE!

NACE staat voor North American Cultural Evening, waarin landen als Canada, Amerika, Bahamas, Bermuda, Trinidad en Tobago, Mexico, Nicaragua, Cayman Islands aan mee deden. Het verkleed thema was voor iedereen verschillend (en dus niet per block zoals normaal), dus waren er ook meer Thema’s: populair, gothic, cowboy, hippie, nerds, etc. Ik zelf was een hippie. Iedereen had zich verkleed en voornamelijk de gothics waren heel erg goed, ze hadden er heel veel werk van gemaakt. Het eten was heerlijk (apple crumble, cheesecake, ik kan nog even doorgaan), en de show die hierna volgde was meer dan fantastisch! Het waren veel liedjes die iedereen kende, dus de sfeer zat er goed in. Het verhaal liep goed en het was gewoon helemaal super. De canteen party daarna trouwens ook!

Mijn ouders blijven hier tot en met donderdag, dus ga daar flink van genieten, maar ofdat het leuk is of niet, de tijd gaat sneller dan ooit. Nog 1 maand met lessen bijvoorbeeld!

Veel liefs uit Hong Kong,
Anne-Margreet (en een beetje Margreet en Jan)