China, Guizhou, Majiang

Lieve allemaal,

Luisterend naar mijn muziek in de nogal wiebelende bus, denk ik aan thuis. Hoe zou het daar zijn? Snel gaan mijn gedachten over naar dingen die buiten de bus gebeuren. Een koe staat op de weg, dus we moeten even wachten. Ondertussen kijk ik om me heen, wat is dit prachtig. Welkom op mijn reis naar China die ik afgelopen week gemaakt heb.

In de vroege ochtend begaven wij ons naar de grens tussen Hong Kong en China. Hong Kong is China, maar toch ook weer niet. Ik had namelijk een visum nodig. Met weinig problemen waren we dan na 1 uur in China. Ik voelde nog niet echt de verandering tussen HK en China, totdat er meteen een bedelaar op ons af kwam. Gelukkig konden we snel in de bus stappen naar het vliegveld. Een niet al te groot vliegveld (Shengzhen) met de beroemde WC's. Tja, als je moet, moet je, maar gelukkig had ik al wat ervaring opgedaan met deze toiletten in de eerste week. Ook hebben we een demostratie gehad van de 2de jaars voordat we vertrokken. Zonder vertraging een vlucht van zo'n 2 uur gehad, en daar waren we dan, in GUIZHOU. Meteen voelde je de kou en de regen, heeerlijk. Het vliegveld pas piepklein, dus na 15 minuten na de landing had iedereen zijn bagage en konden we ons weer naar een bus begeven, voor een 2 uur durende busrit. Meteen wat meegekregen van de cultuur, ookal hebben de auto's spiegels, als ze een andere auto in halen toeteren ze.

Aangekomen bij het hotel werden de kamers verdeeld, ik en mijn kamergenootje Anastasia uit Letland kregen in eerste instantie een kamer met een wc als gat in de grond, maar 2 jongens vonden dat geen probleem, dus verhuisden we naar hun kamer met een normale wc. Spullen uitgepakt en met de groep naar het healthbureau gegaan. We zijn naar Majiang gekomen om daar een aantal klinieken te bezoeken. Ik ben lid van een groep in mijn school, G(lobal) C(oncern) A(ction) T(eam), en zij hebben vorig jaar geld ingezameld om 2 nieuwe klnieken te bouwen. Dat is hier erg noodzakelijk, omdat de condities van de oude klinieken erg slecht zijn. Wij hebben dit geld aan Amity Foundation gegeven, die als doel gesteld heeft 100 klinieken te bouwen in Guizhou. Alle klinieken die wij bezocht hebben staan of op de lijst om herplaatst te worden of zijn al herplaatst door Amity.
In het healthbureau kregen we een introductie over Majiang en de condities van de gezondheid. En s avonds dan eindelijk het eerste echte chinese eten.

De volgende dag een kliniek bezocht die gebouwd is met het geld van GCAT en medische benodigdheden gebruikt, waarvoor wij geld hebben ingezameld. Met deze doktoren rondgelopen in het stadje om patienten te bezoeken. In de namiddag hebben we andere klinieken bezocht, waaronder een die nog herplaatst moest worden. Erg indrukwekkend.

Dinsdag zijn we naar een andere kliniek gegaan, waar we erg warm werden ontvangen. Hier hebben we ook een show gehouden samen met de lokale bevolking. 's MIddags hebben we meegeholpen een van de nieuwe klinieken die gesponserd is bij Amity te bouwen. Stenen verplaatsen, cement maken en ook echt bouwen.

Woensdag hebben we lesgegeven op een middelbare school in Engels. Het engels was redelijk van de studenten, sommige veel beter dan waar ik me op ingesteld had. We spraken over reizen en over beroepen. Met deze kinderen hebben we ook gepingpongd en gebadmintond. Later werden we uitgedaagd voor en potje volleybal, dat we helaas verloren. Ook hier optredens verzorgd samen met de school. Onze optredens waren: een dans op Mamma Mia van ABBA, het liedje Oasis van Wonderwall, een chinees liedje, salsa en de macarena. Vooral ABBA deed het erg goed, een onbekend lied voor hen, maar erg vrolijk. Ook op deze school was het de eerste keer dat ze buitenlanders in het echt zagen, de eerste keer dat ze iemand met blond haar zagen.

Donderdag was het tijd voor beziienswaardigheden, een kanobaan van de olympische spelen bezocht en een beroemde hondenfokkerij, in de middag hebben we geschilderd. Majiang is beroemd om haar schilderijen en haar schilderkunst, nu is die heel erg moelijk, maar wel prachtig.

Vrijdag was helaas al weer de laatste dag. In de ochtend heel erg snel een stadje bezocht, en daarna met bus, vliegtuig, bus en metro terug naar school gekeerd. Wat voelde als thuiskomen. LPC is thuis, net zoals thuis is in Den Bosch. Je gaat je vrienden hier waarderen, je plekkie hier waarderen. Meer dan dat je al deed. Ik kan niet geloven dat ik 1 jaar geleden bezig was met me aan te melden, en dat ik hier nu lig, onder mijn nederlandse lakens, schrijvend ove rmijn reis naar China. Die eigenlijk nog 1 spannend hoogtepunt had. Het eten. Nu ben ik niet zo'n rijst fan, maar wat wil je anders eten als je in China bent. Nu serveerden ze ook wat andere gerechten die ik toch maar geprobeerd heb, 'je bent toch in CHINA, dat hoort erbij'. Het eerste wat je misschien te binnen schiet is het eten van een hond, en ja dat heb ik geprobeerd. Het smaakte oke, al was het wat taai. Ook heb ik de hersenen van een eend gegeten, die wat smaakte naar een creme achtig iets. Het was oke. De tong van de eend was wat hard en niet echt smaak vol. Ook heb ik insecten, betere specificatie is bijen gegeten. Deze smaken een beetje zoals aardappelpuree, best lekker dus.

Tja, China, het land dat me misschien wel een beetje veranderd heeft. China, dat me een onvergetelijke reis gegeven heeft.

Het schoolleven gaat hier weer door, er is geen tijd voor pauzes.

Heel erg veel liefs,
Anne-Margreet