Singapore

Lieve allemaal,

De afgelopen 2 weken zijn zeer intens geweest, en mijn excuses voor het toch wel erg korte bericht vorige week. De persoonlijke omstandigheden waar ik toen overschreef, hebben te maken met het feit dat ik die vorige avond uitgegleden was, naar het ziekenhuis was gebracht en daar werd geconstateerd dat mijn pols gebroken was. Echt balen, voornamelijk omdat ik binnen 36 uur Hong Kong zou verlaten.

Het afscheid was hartverscheurend. Toen ik op 5 september vertrok wist ik dat als ik terug naar Nederland zou komen de mensen er nog zouden zijn. Nu weet ik dat als ik terug keer, de helft van de leerlingen er niet meer zal zijn. Zij, die altijd voor me klaar stonden met hun advies, zij die begrepen hoe het was om een eerstejaars te zijn, zij die je leerden om LPC te leven. Ik weet dat er volgend jaar fantastische nieuwe eerstejaars komen en dat ik dan die rol voor hen zal gaan vervullen, en ik weet dat er na een afscheid altijd weer plaats is voor een hallo.

Na een zware en toch een beetje emotionele vlucht landde ik in Singapore! Singapore? Singapore! De vlucht duurde rond de 3 uur, waar ik ook een mondkapje droeg(!) en nadat ik nog een foto had genomen met 2 Chinese dames die me geholpen hadden mijn eten te snijden, papieren in te vullen en etc, ging ik op weg naar de bagage belt. Daar zag ik dat Indira al op mij stond te wachten. Indira is mijn 2de jaars in Singapore, in Singapore staat een soort zelfde school als ik waar ik nu op zit: United World College of South East Asia. Een aantal leerlingen van deze school hebben LPC bezocht tijdens Chinees nieuwjaar en mij er van overtuigd om ook hun school te bezoeken. En dat heb ik uit eindelijk kunnen regelen. Doordat ze daar tot eind juni naar school moeten was er een perfecte gelegenheid en excuus om daar dus heen te gaan. In Singapore was het nog warmer dan in Hong Kong, en net nog even wat tropischer. Toch leek het wel een beetje op elkaar vond ik zelf. Aangekomen op school was ik toch wel een beetje overdonderd. Wat is de school groot! Op LPC hebben we maar 240 leerlingen, hier lopen er 3000 rond! Hier kunnen namelijk kinderen van 4 tot 18 jaar naar school, dus alle leeftijden, terwijl in LPC het alleen gaat om de laatste 2 jaar van je middelbare school, dus dat is wel heel anders. Daarnaast hebben ze dus ook veel meer faciliteiten, logisch, aangezien ze zo veel leerlingen hebben. Kinderen van 5 jaar oud die perfect Engels spreken, zo veel keus aan eten tijdens de pauze, het was gewoon echt fantastisch. Ik heb die week in het boarding house geslapen, niet iedere leerlingen slaapt zoals in LPC op campus, hier zijn er ook day students. Ongeveer 140 slapen in het Boarding house, en dat zijn dus de leerlingen die vergelijkbaar zijn met LPC. Ik heb lessen bijgewoond, Theatre Arts en TOK, ben Singapore in gedoken om toch wat cultuur op te snuiven. Ben meegeweest naar wall climbing (helaas kon ik niet klimmen) en ook naar IFP (Initiative for Peace), een soort van conferentie die ze organiseren op Bali. Het voelde ofdat ik in een meer dan warme familie werd opgenomen, deed mee met alles wat ze deden, en werd erg goed verzorgd. Eerst wist ik wat de eerste drie letters betekenen wat van mijn school, de LPC. Maar ik denk dat ik nu weet wat een UWC inhoudt. Een andere school, andere gezichten, maar dezelfde spirit. Bijzonder.

Op donderdagavond gingen we dan met een grote groep naar het vliegveld in de Jimmy, een of andere party limo die je kunt huren in Singapore. Dat maakte het hele emotionele net even iets minder emotioneel. Indira’s 3 beste vrienden vertrokken dezelfde avond. Het was erg emotioneel, weer. Het is zo bijzonder, die vriendschappen zijn zo diep, en je weet dat ze zullen blijven. Het liet me realizeren hoeveel ik mijn vrienden al miste.

En nu, ben ik thuis. Mijn arm voelde niet goed, dus meteen na de dokter geweest, 4 uur nadat ik geland was. Blijkbaar is hij niet gebroken, de chirurg zag geen breuk, die ze in Hong Kong en mijn huisarts wel zagen. Maf verhaal, maar ik stel geen vragen. Ik wil zo snel mogelijk van de pijn af zijn.

Over het thuiskomen heb ik een berichtje gemaakt dat ik op facebook heb gezet:

I am home, and it feels like nothing changed.

When I came home, still the same coats are on coat rack, it still smells the same. I cannot believe a year passed. I still remember that I came out of the plane and I could feel the clothes sticking to my body because of the humidity. Orientation week, the more than exhausting hike to Sharp Peak, spending one night in the sick bay, taking pictures with people from all around the world in their national costumes, the crazy hat music night. Going to China, talking to doctors, visiting medical clinics, helping to build a clinic, teaching Chinese kids Chinese, eating dog meat. APEC, MESA, learning about cultures, seeing their dances, tasting their food. Time keeps on going faster, the rollercoaster keeps on going, and there is no stop. Before you know it, you’re home again for Christmas break. No more fake Christmas trees, but real ones. And what about the real snow, -4 degrees and skiing in Austria. Time flies, and you’re back in the plane back to your other home. Get ready for a higher gear, going to Macau, the visit of the people from UWCSEA, Chinese Cultural Evening, North American Evening, and what about all those crazy cafes; dressing up like a superhero, or trashtastic, rainbowcafe. By parents came over and got a chance to see my friends, my new life. And what about my trip to Vietnam… Wow, there are so many memories, I can’t name them, but then it suddenly felt like I never left. But, maybe the Chinese toilet sign is different, or the Chinese calendar in the toilet. Or maybe the Hong Kong flag in my room, or the ‘Happy Birthday, Anne’ card on my wall. The t-shirt from my roommate from Guatemala that I am wearing, or the Welcome Home cake made by my neighbour.

I miss LPC, I miss Hong Kong, but I know that a new rollercoaster ride is waiting for me.

I know what UWC means after visiting UWCSEA, where people were just more than amazing and special.

I know that I made friends for life, people that are there for you 24/7, know you better then you know yourself, people that I closed in my heart and will never disappear.

I know that I made the best decision of my life.

Friendships across the world, make near neighbours of far horizons.

Mijn dank voor het lezen van mijn weblog, iedere week. Dankjewel voor de reacties, de kaarten die ik ontvangen heb, de e-mails, maar voornamelijk de steun.

Zoals ik zei, ik weet dat ik beste keuze in mijn leven gemaakt heb, maar dat was niet mogelijk geweest zonder UWC en de sponsors. Bedankt voor het geloof in mij en het financiële support.

Ik zal blijven schrijven, iedere week.

Heel veel liefs,

Anne-Margreet